Het was toch wel even schrikken toen we verleden jaar het nieuws kregen dat frontman Will Sheff van Okkervil River met een solo album “Nothing Special” op de proppen kwam en verkondigde dat hij een bladzijde in zijn leven wilde omslagen. Het vijfentwintigjarig jubileum van Okkervil River zullen we helaas misschien nooit meemaken.  Okkervil River is trouwens altijd een artistiek evoluerend collectief geweest met een breed klankpalet dat ging van levendige Americana, tot pastorale folksongs, knetterende indie-rock of zelfs psychedelische synth-pop. Ook de bezetting van de band veranderde regelmatig, echter met één constante, de charismatische Will Sheff die steeds dezelfde kwaliteitsvolle, songs bleef schrijven. Noem hem gerust één van de grootste song poëten die deze aardbol rijk is en weinig artiesten weten telkens, show na show zulk een intensiteit en emotionaliteit te brengen. Zijn vurige en tegelijkertijd meeslepende concerten zijn één van zijn handelsmerken en daar heeft de keuze om onder zijn eigen naam te opereren niets aan veranderd. Zie het als een druk op de reset knop, maar Will’s naam zal altijd verbonden blijven en vergeleken worden met het illustere Okkervil River. Dat is nu eenmaal het lot van een frontman. Betekent dit na negen albums nu definitief het ter ziele gaan van Okkervil River? Enkel god zal het weten, maar ondertussen mogen we wel opnieuw genieten van een Will Sheff op zijn best, die enthousiast onthaald werd en moeiteloos anderhalf uur de Rotonde van de Brusselse Botanique met passie wist te begeesteren.

Geboren in het bosrijke New Hampshire heeft Will Sheff altijd een nauwe band met de natuur en moeder aarde gekend. Zijn liefde voor onze planeet en de symbolische waarde van vuur, water, lucht en vergankelijkheid vind je ook terug in zijn teksten. De Corona pandemie gaf hem nog meer tijd om hierover te bezinnen en dat resulteerde in een schitterend nieuw album “Nothing Special”, de eerste boreling onder zijn eigen naam. Op de cover van het album slingert een kronkelende rivier zich door een besneeuwd berglandschap waar al vele van de oude sparren die de flanken sierden zijn gekapt. Tijd om hieraan iets te doen en de natuur te laten herleven in zijn oude glorie. Ook dat ligt Will Sheff nauw aan het hart. “Nothing Special” baadt ook diep in reflectie en melancholie en daar heeft zeker het schokkende overlijden van zijn soulmate en goede vriend Travis Nelsen, gewezen drummer bij Okkervil River, veel mee te maken. 

De show start met de emotioneel walsende opener en titelsong van de plaat, “Nothing Special”, dat dadelijk naar de keel grijpt met de aangrijpende klinkende stem van Will Sheff, een druppelende piano en een band die invalt na de eerste strofe en de dramatiek van de song, die de onzinnige, ambitieuze jacht van ons allen om er boven alles en nog wat uit te steken, nog verhoogt. Ook “In The Thick Of It” is zo een pure, op piano druppelende hartenbreker terwijl “Estrangement Zone” helemaal anders klinkt met zijn hakkend ritme en zelfs wat voeling heeft met The Cure uit zijn beginjaren, opgeluisterd door de eerste vurige elektrische gitaarsolo van de voor de Europese tournee opgetrommelde meestergitarist. Zijn bijdrage is onmisbaar en tilt elke song naar een hoger niveau. Zo puurt hij de meest aangrijpende noten uit zijn snaren in het statige “The Spiral Song”, bewijst hij zich een volleerd shred master in het weemoedig op akoestische gitaar startend “Like The Last Time”, omfloerst hij een vals dromerig trippend “Holy Man” met zwevende fazer effecten, om ditzelfde nummer te laten losbarsten in een ware psychedelische storm, nadat Sheff en hij een mooi stukje synchroon oplopende gitaarsolo hadden tentoon gespreid.  “Black” wordt dan weer voorzien van een warme, vintage akoestische gitaartokkel, met drie zittend aan de rand van het podium.

Ondertussen hebben we al een traantje weggepinkt bij het droefgeestige “Okkervil River R.I.P.” uit het succesalbum “Away”, dat wel een heel letterlijke bijklank krijgt vandaag en mag een andere klassieker uit het Okkervil repertoire “So Come Back, I Am Waiting” de reguliere set in volle Will Sheff emotionaliteit afsluiten. Dit geldt evenzeer voor de bisronde, waar Sheff teruggrijpt naar een roemrijk verleden bij Okkervil River, met op kop het hectische en dramatische “For Real”, dat vanavond voor de gelegenheid intiem solo op akoestische gitaar wordt gestart, waarna de band druppelsgewijs de frontman op het podium vervoegt om het nummer finaal in al zijn bewogenheidte laten exploderen. 

We kregen vanavond dus the best of both worlds: een zoals steeds charismatische en passionele Will Sheff die zijn nieuwe songs schitterend wist in te kleuren en regelmatig in de kleurrijke Okkervil River doos grabbelde en ons te omarmen met hoogtepunten uit het verleden. Daar kunnen we maar al te goed mee leven en , om het met frontman en bezieler Will Sheff’s woorden te zeggen: R.I.P. Okkervil River, maar evenzeer leve Will Sheff! 

Yvo Zels